
Γενεαλογικη αναδρομη
Το όνομα της οικογένειας είναι μοναδικό στον ελληνικό χώρο. Διάφορες παραλλαγές που παραπέμπουν σε μέλη του σώματος ή
Το όνομα της οικογένειας είναι μοναδικό στον ελληνικό χώρο. Διάφορες παραλλαγές που παραπέμπουν σε μέλη του σώματος ή
Livadi is a small town in the prefecture of Larissa, on the border of the prefectures of Larissa and Pieria. Located on Mount Titar at an altitude of 1200 meters. It has a population of 2,244 permanent residents of mainly Vlach origin [1]. The main occupation of the inhabitants is farming. Following the implementation of the Ioannis Kapodistrias Program, the municipality of Livadi consisted of the villages of Livadi and Dolichi. After the implementation of the Kallikratis Program it belongs to the Municipality of Elassona. The community of Livadi covers an area of 140.9 sq. Km. South of Livadi lies the women's monastery of the Holy Trinity, from which the revolution of Olympus began in 1822. The population evolution of the community was as follows: 1920: 2.385, 1928: 2.388, 1940: 3.199, 1951: 3.162, 1961: 3.457, 1981: 3.164, 1991: 2.882, 2001: 2.714, 2011: 2.244
ei quomodo possunt haec fieri respondit Iesus et dixit ei tu es magister Israhel et haec ignoras amen amen dico tibi quia quod scimus loquimur et quod vidimus testamur et testimonium nostrum non accipitis si terrena dixi vobis et non creditis quomodo si dixero vobis caelestia credetis et nemo ascendit in caelum nisi qui descendit de caelo Filius hominis qui est in caelo et sicut Moses exaltavit serpentem in deserto ita exaltari oportet Filium hominis ut omnis qui credit in ipso non pereat sed habeat vitam aeternam sic enim dilexit Deus mundum ut Filium suum unigenitum daret ut omnis qui credit in eum non pereat sed habeat vitam aeternam non enim misit Deus Filium suum in mundum ut iudicet mundum sed ut salvetur mundus per ipsum qui credit in eum non iudicatur qui autem non credit iam iudicatus est quia non credidit in nomine unigeniti Filii Dei hoc est autem iudicium quia lux venit in mundum et dilexerunt
fieri his qui credunt in nomine eius qui non ex sanguinibus neque ex voluntate carnis neque ex voluntate
Η Φτέρη είναι το πιο απομακρυσμένο χωριό στα δυτικά του Νομού Πιερίας και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.300 μέτρων. Βρίσκεται κτισμένη στην καρδιά της οροσειράς των Πιερίων, ακριβώς στο τρίγωνο που συναντώνται τα όρια των νομών Πιερίας, Κοζάνης και Λάρισας. Σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται και το ψηλότερο βουνό της χώρας, ο Όλυμπος. Υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Κατερίνης και βρίσκεται σε απόσταση 40 περίπου χιλιομέτρων δυτικά της Κατερίνης. Σήμερα η πρόσβαση εκεί γίνεται μέσω του επαρχιακού (νομαρχιακού) δρόμου Κατερίνης Μόρνας (Σκοτεινών) Φτέρης, μέσα από το πλουσιότερο και ομορφότερο δασικό σύμπλεγμα της Ελλάδας κατάφυτο από καστανιές στα χαμηλότερα και δάση οξιάς και πεύκων πιο ψηλά. Η πλούσια βλάστηση του φυτού φτέρη έδωσε το όνομά του στο χωριό. Τον Ιούλιο του 2007 η Φτέρη απειλήθηκε από πυρκαγιά, η οποία σβήστηκε με τη συνδρομή βοήθειας ρωσικών πυροσβεστικών αεροσκαφών. Οι οικοπεδικες και λοιπές εκτάσεις της Φτέρης αποτελούν κατα κύριο λόγοι ιδιοκτησίες των κατοίκων της Καρίτσας. Το Δεκαπενταύγουστο εορτάζεται πανηγυρικά η Κοίμηση της Θεοτόκου, με θεία λειτουργία στον κεντρικό ναό του χωριού και με πολιτιστικές εκδηλώσεις στο χώρο του Αγίου Αθανασίου. Οι Καριτσιώτες διατηρούν αρκετά από τα σπίτια τους στη Φτέρη και κάθε καλοκαίρι συγκεντρώνονται μαζικά στο χωριό.
Η Φτέρη ήταν η πρώτη κατοικία των Βλάχων κατοίκων της Καρίτσας της Πιερίας, οι οποίοι είχαν έλθει από την Ήπειρο. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά την Ελληνική Απελευθερωτική Επανάσταση του 1821, καθώς πολλές οικογένειες αρματωλών του Ολύμπου κατάγονταν από εκεί. Μεταξύ αυτών ο πατέρας του Γιωργάκη Ολύμπιου, η οικογένεια του οπλαρχηγού Βλαχομιχάλη και πρόγονοι των Λαζαίων. Σύμψωνα με τον ιστορικό Βακαλόπουλο ο Γεωργάκης Ολύμπιος γεννήθηκε στην Φτέρη. Κατά τα χρόνια της κατοχής αποτέλεσε το κρησφύγετο των Αυστραλών, Νεοζηλανδών και Αγγλων στρατιωτών οι οποίοι μαζί με τους ντόπιους πολεμούσαν κατά των ναζί. Στις 4 Δεκεμβρίου του 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς οι οποίοι έκαψαν 146 σπίτια και τις 3 εκκλησίες της Παναγίας η ενοριακή, του Αγίου Αθανασίου, του νεκροταφείου και της Αγίας Παρασκευής. Για την προσφορά των Καρτσιωτών-Φτεριωτών η Κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας και η βασίλισσα της Αγγλίας απένειμαν στην κοινότητα Καρίτσας αλλά και σε πολλούς κατοίκους της μετάλλια ανδρείας. Στις 18 Απριλίου 1943, οι Γερμανοί την κατέστρεψαν καίγοντας 146 σπίτια και 4 εκκλησίες, επειδή αποτελούσε καταφύγιο-κρυψώνα συμμαχικών στρατιωτών. Αν και το όνομα Φτέρη είχε επικρατήσει από παλιά, οι Βλάχοι της περιοχής Ολύμπου χρησιμοποιούσαν κάποτε και το όνομα Φεάρικα, που είναι η βλάχικη ονομασία του φυτού "φτέρη". Σε κάποιες μάλιστα καταγραφές του 19ου αιώνα, αναφέρεται και ως Βλαχοφτέρη. Η οικιστική απαρχή της Φτέρης σχετίζεται με την άφιξη και την εγκατάσταση προσφύγων από τη Μηλιά Μετσόβου (Αμέρου). Άλλοτε κεφαλοχώρι της περιοχής μέχρι το 1890, η Φτέρη είχε 214 κατοίκους το 1928, μόλις 12 κατοίκους το 1991 και 50 κατοίκους το 2001. Το 2011 είχε πληθυσμό 16 κατοίκους, οι οποίοι είναι κυρίως κτηνοτρόφοι και κατοικούν εκεί κατά την περίοδο Μαΐου- Οκτωβρίου. Σήμερα έχουν κτισθεί πάνω από 150 σπίτια. Σώζεται μέχρι σήμερα ο άλλοτε ενοριακός ναός της Παναγίας. (Wikipedia)
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Σχολείου της Καρίτσας, η ιστορία της Φτέρης ξεκινάει γύρω στον 5ο με 6ο μ Χ αιώνα, όταν βλαχόφωνοι Έλληνες της Ηπείρου μετακινούμενοι με τα κοπάδια τους στα χειμαδιά της Μακεδονίας, γνώρισαν τη Φτέρη, την αγάπησαν και έχτισαν εκεί το πρώτο χωριό, το οποίο πρέπει να ήταν χτισμένο στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής, 300 μέτρα ανατολικά του σημερινού χωριού. Εκεί έμειναν για 9 περίπου αιώνες ασχολούμενοι κυρίως με την κτηνοτροφία και την υλοτομία και κρατώντας τα δικά τους ήθη, έθιμα, τραγούδια και παραδόσεις. Η επικοινωνία τους με άλλα χωριά ήταν πολύ δύσκολη λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν κυρίως το χειμώνα. Φιλικές σχέσεις ανέπτυξαν με τους κατοίκους ενός κοντινού χωριού, βλάχικου, του Λιβαδίου Ολύμπου. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι κάτοικοι αρνούμενοι να ασπαστούν τον Ισλαμισμό εγκατέλειψαν το χωριό (15ο αιώνα) και πήγαν να μείνουν στα βουνά της Πίνδου, στη σημερινή Μηλιά Μετσόβου. Όταν μετά από λίγα χρόνια οι Τούρκοι παραχώρησαν κάποιες ελευθερίες στους Έλληνες, 50 περίπου οικογένειες επέστρεψαν στην περιοχή της Φτέρης ενώ 70 περίπου οικογένειες έμειναν στη Μηλιά. Άλλες 20 πήγαν στην περιοχή της Αδριανούπολης. Το χωριό όμως είχε λεηλατηθεί από τους Τούρκους κι έτσι οι κάτοικοι έχτισαν καινούριο και την εκκλησία της Παναγίας, στην οποία εκκλησία υπήρχε μια πλάκα με τη χρονολογία 1637 μ.Χ. που δυστυχώς έχει χαθεί. Σύμφωνα με έγγραφα που υπάρχουν στην κοινότητα της Καρίτσας, η Φτέρη στα χρόνια της τουρκοκρατίας υπάγονταν στο Νομό Ιωαννίνων, Διοίκηση Τρικάλων, Επαρχία Ελασσώνος. Με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν κάθε χειμώνα να μετακινούν τα κοπάδια τους στις πεδινές εκτάσεις του Ολύμπου ενώ το καλοκαίρι επέστρεφαν στη Φτέρη. Γύρω στον 19ο αιώνα άρχισαν να εγκαθίστανται μόνιμα στο σημερινό χωριό, την Καρίτσα, και αρχίζουν τη νέα τους ιστορική διαδρομή στο χρόνο, διατηρώντας όμως άσβεστους τους δεσμούς με την ιστορική περιοχή των Πιερίων και τη Φτέρη.
Το όνομα Καρίτσα ή Καρύτσα είναι φυτωνύμιο και παραπέμπει στην καρυδιά. Οι Καρυτσιώτες κατά μία παράδοση πιθανότατα κατάγονται από τη Μηλιά Μετσόβου ή την Κατάρα, από όπου γύρω στον 5ο αιώνα μετακινούμενοι με τα κοπάδια στη Μακεδονία, γνώρισαν τη Φτέρη και εγκαταστάθηκαν εκεί, χωρίς να επιστρέψουν ποτέ στην Ήπειρο Κατά μία άλλη εκδοχή, έφυγαν από την Φτέρη μετά από ένα μεγάλο λοιμό πήγαν στην Μηλιά Μετσόβου και επέστρεψαν αργότερα κτίζοντας το χωριό γύρω από την εκκλήσία της Παναγίας . Σύμφωνα με όσα γράφει ο Μητροπολίτης Παρθένιος Βαρδάκας σε βιβλίο του το 1918, οι κάτοικοι της Καρύτσας κατέβηκαν από τον οικισμό Φτέρη των Πιερίων 150 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή περί το 1760-1770, διατηρώντας παράλληλα και αυτούσια την Φτέρη. Από το 1870 , σύμφωνα με δύο τουρκικά φιρμάνια έγκρισης-νομιμοποίησης οι κάτοικοι είχαν κτίσει την παλαιά εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου του χωριού, βρίσκεται στο κέντρο της Καρίτσας. Σύμφωνα λοιπόν με μαρτυρίες των γερόντων οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού που κατέβαιναν το χειμώνα με τα κοπάδια τους από τη Φτέρη να ξεχειμωνιάσουν, είχαν κοντά τους την εικόνα του Αγίου Δημητρίου να τους συντροφεύει και να τους προστατεύει. Έκαναν ένα μικρό εικονοστάσι και τοποθέτησαν την εικόνα του Αγίου. Με το πέρασμα των χρόνων, όταν πλέον όλο και περισσότεροι κάτοικοι άρχισαν να κατεβαίνουν στην Καρίτσα, ένιωσαν την ανάγκη να χτίσουν μια εκκλησία προς τιμή του Αγίου Δημητρίου. Έτσι, το 1872 οι πρόγονοί μας έβαλαν τα θεμέλια ενός μεγάλου ναού στο ίδιο μέρος όπου ήταν το εικονοστάσι. Αυτός ο ναός ήταν για πολλά χρόνια το στήριγμα των Καριτσιωτών, οι οποίοι από παλιά είχαν μέσα τους έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα. Αυτή η εκκλησία τους συντρόφευε στις χαρές και τις λύπες τους. Οι ανάγκες όμως του χωριού που ολοένα μεγάλωνε έκανε τους κατοίκους του να πάρουν την απόφαση για χτίσιμο μιας μεγαλύτερης εκκλησιάς στον ίδιο χώρο. Το 1976 μπήκαν τα θεμέλια, ο παλαιός ναός γκρεμίσθηκε το 1979 και το 1980, εγκαινιάστηκε ο σημερινός ναός. Το χωριό ήταν τσιφλίκι την περίοδο της Τουρκοκρατίας και οι Καρυτσιώτες αγόρασαν από τον Ρεσίτ Μπέη την εκτασή της μαζί με πολλά χωράφια. Οι κληρονόμοι του Μαχτάρ Πασιά , Ρουσήδ και Γλαλία Βέη συμπεριέλαβαν παρανόμως τα κτήματα της Καρίτσας στο τσιφλίκι Μαλαθριάς, απαιτώντας μεγάλη εισφορά (τα 2/3 περίπου της συνολικής παραγωγής). Οι κάτοικοι του χωριού αντέδρασαν και ενεπλάκησαν σε μακρόχρονους δικαστικούς αγώνες με τους παραπάνω τούρκους από το 1890 έως την απελευθέρωση. Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία έχουν σημαντικούς αγώνες κατά των Τούρκων και συμμετοχή στο Μακεδονικό αγώνα. Αντιστάθηκαν σθεναρά στην Ρουμανική προπαγάνδα, δεν επέτρεψαν ποτέ την ίδρυση ρουμανικού σχολείου. Σε επιστολή που υπογράφουν 329 Καρυτσιώτες προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως το 1907, διαμαρτύρονται για την Ρουμανική προπαγάνδα και ζητούν από το πατριαρχείο την βοήθεια κι συμπαράσταση στον αγώνα τους υπέρ της Ελληνικής ταυτότητος. Το ίδιο έπραξαν και το 1928 έως το 1940 όταν η Ρουμανική προπαγάνδα οργίαζε. Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν τότε, τόσο η γεωργία, όσο η κτηνοτροφία και η υλοτομία. Το 1918 με το βασιλικό διάταγμα 152/1918 συστήθηκε η κοινότητα Δίου με έδρα την Καρύτσα , αποτελούμενη από τον οικισμό Καρύτσας και τον οικισμό Μαλαθριάς και Καλυβίων Μαλαθριάς. Το 1961 με το βασιλικό διάταγμα 35/30-12-61 (1.598 κάτοικοι) η Καρύτσα έγινε χωριστή κοινότητα με το όνομα "κοινότητα Καρύτσας" και τα καλύβια Μαλαθρίας κοινότητα Δίου. Το 1999 με την συνένωση συμπεριλήφθηκε στον Καποδιστριακό Δήμο Δίου ως Δημοτικό Διαμέρισμα με έδρα την Κονταριώτισα και από την 1.1.2001 ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμου Δίου Ολύμπου με έδρα το Λιτόχωρο.
Το Λιβάδι είναι κωμόπολη του νομού Λάρισας, στα σύνορα των νομών Λάρισας και Πιερίας. Βρίσκεται στο όρος Τίταρος σε υψόμετρο 1200 μέτρων. Έχει πληθυσμό 2.244 μονίμων κατοίκων κυρίως Βλάχικης καταγωγής. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από κατοίκους 5 γειτονικών χωριών, της Φτέρης, της Μόρνας, των Σκοτεινών, των Φωτεινών. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία. Μετά από την εφαρμογή του Προγράμματος Ιωάννης Καποδίστριας, ο δήμος Λιβαδίου αποτελούνταν από τα χωριά Λιβάδι και Δολίχη. Μετά την εφαρμογή του Προγράμματος Καλλικράτης ανήκει στο Δήμο Ελασσόνας. Η κοινότητα του Λιβαδίου καλύπτει μια περιοχή 140.9 τ.χλμ. Νότια του Λιβαδίου βρίσκεται η γυναικεία μονή της Αγίας Τριάδος, από την οποία ξεκίνησε η επανάσταση του Ολύμπου το 1822. Η πληθυσμιακή εξέλιξη της κοινότητας ήταν η εξής: 1920: 2.385, 1928: 2.388, 1940: 3.199, 1951: 3.162, 1961: 3.457, 1981: 3.164, 1991: 2.882, 2001: 2.714, 2011: 2.244 (Wikipedia)
Verbum hoc erat in principio apud Deum omnia per ipsum facta sunt et sine ipso factum est nihil quod factum est in ipso vita erat et vita erat lux hominum et lux in tenebris lucet et tenebrae eam non conprehenderunt fuit homo missus.
factum est et habitavit in nobis et vidimus gloriam eius gloriam quasi unigeniti a Patre plenum gratiae et veritatis.
Verbum hoc erat in principio apud Deum omnia per ipsum facta sunt et sine ipso factum est nihil quod factum est in ipso vita erat et vita erat lux hominum et lux in tenebris lucet et tenebrae eam non conprehenderunt fuit homo missus.
factum est et habitavit in nobis et vidimus gloriam eius gloriam quasi unigeniti a Patre plenum gratiae et veritatis.
In principio erat Verbum et Verbum erat apud Deum et Deus erat Verbum hoc erat in principio apud Deum omnia per ipsum